Het eerste wat ik gepland had nadat ik aangekomen was in Kauai, was een boottochtje langs de Napali Coast. Dit is een heel ontoegankelijk stuk kust met steile kliffen die vanuit de zee omhoog rijzen. Ik hou wel van boten, dus een zes-uur durend tochtje leek me wel wat. En het was geweldig – al vond niet iedereen dat. De golven waren die dag nogal hoog, dus het leek af en toe meer op een ritje in een achtbaan. Dat vond ik niet zo erg, al was ik wel een beetje bezorgd toen mijn fijne hoekje aan de ene kant van de boot overgenomen werd door de zeezieken, die vooral stil moesten blijven zitten en recht vooruit moesten staren. Educatief was het wel, ik wist niet dat er zoveel manieren waren om zeeziekte te bestrijden (droge crackers, gember, ijsblokjes kauwen). Naast de prachtige kust hebben we ook nog veel ‘wildlife’ gezien – walvissen die ook nog eens met een vin op het water sloegen en zelfs (in de verte) omhoog ‘sprongen’ (jaja Marieke, dit keer wel echte actie!), dolfijnen en een heleboel gekleurde vissen en koraal, want we hebben ook nog even gesnorkeld.

De Grand Canyon van de Pacific
De tweede dag ben ik de Grand Canyon van de Pacific wezen verkennen, Waimea canyon. Je kunt helemaal langs de rand rijden met prachtig uitzicht – als er geen wolken hangen. Ik dus enthousiast door naar het allerlaatste uitzichtspunt: volgens de inside guide to Kauai ‘the best view in the Pacific’. Maar die was grijs. Een muur van wolken, die niet in beweging leek te komen. Ik heb nog een tijdje gewacht, want volgens de gids is het daar vaak bewolkt maar trekken die wolken ook weer snel weg, maar helaas. Maar ik heb toch een fotootje van hoe het eruit ziet daar – van mijn collega die meer geluk had toen hij er een paar dagen later heen reed…

Car meets rock
Een ander bijzonder punt op Kauai vond ik het strand vlakbij waar de boot vertrok. Een local wees me naar Glass Beach, die niet in de gidsen staat en ook niet staat aangegeven. Dit is de perfecte plek om ‘zeeglas’ te vinden. Het ligt er helemaal vol mee – in allerlei verschillende kleuren, allemaal kleine stukjes glas die glad geschuurd zijn door jaren van oceaangeweld. Waar komt dat dan vandaan? Heel simpel, even verderop is namelijk een plek waar jarenlang autowrakken zijn gedumpt (en dus ook glas van autoramen). Dat klinkt als een vreselijke plek, maar inmiddels zijn er zoveel jaren overheen gegaan dat het eigenlijk een erg mooi gezicht is – hier en daar liggen zwaar verroeste bijna onherkenbare auto-onderdelen die een mooi contrast vormen met de zwarte lavarotsen en de getijdepoelen. Dit is wat er gebeurt ‘when car meets rock’.

Kukelekuuuuu
Ja, je verwacht het niet, maar je zou de haan bijna wel het symbool van Kauai kunnen noemen. Mijn hemel wat lopen er veel los rond! En wat hoor je ze overal – en altijd. Ze hebben hun gevoel voor timing helemaal verloren, want ze kraaien er ook lustig op los middenin de nacht… Het blijkt dat de hanen en kippen hun vrijheid hebben gekregen tijdens de verwoestende orkaan in 1992 en dat ze daarna gewoon simpelweg niet meer zijn gevangen. Het is wel grappig trouwens hoe je nu pas een haan in detail gaat bekijken – en eigenlijk ziet ie er met z’n felle kleuren best wel tropisch en op z’n plek uit!

En toen was het tijd om naar het congres te gaan, en direct erna door te vliegen naar The Big Island – oftewel Hawaii zelf. Maar dat is stof voor de volgende post :).