Afgelopen zaterdag was het dan tijd voor mijn eerste echt toeristische tripje, en het was direct een flinke trip van 600 km en een stuk of 10 stops langs de wereldberoemde Great Ocean Road. Dat is een weg van 243 km langs de zuidkust van Victoria, gebouwd door soldaten die terugkeerden van de Eerste Wereldoorlog. Het is ook het langste oorlogsmonument ter wereld. Het grootste deel loopt dus echt langs de kust: erg mooi! (zie foto's).

De touroperator Go-West deed al snel zijn naam eer aan. De chauffeur / reisgids was extreem praatgraag en gebruikte de 13 uur dat we met z'n twintigen in de bus zaten graag om allerlei interessante weetjes en leuke verhalen te vertellen (hij is wel meer dan de helft van de tijd aan het woord geweest!). Het was net of ik naar een radio-uitzending zat te luisteren, want niet alleen had hij leuke verhalen, maar ook had hij het versierd met toepasselijke liedjes (‘The Long and Winding Road' van de Beatles, ‘A Land Down Under' etc). En zo kwam het dat we tien minuten na vertrek Melbourne uitreden over de Westgate Bridge onder de vrolijke tonen van ‘Go West' van de Petshop Boys.

Onder de twintig inzittenden van de bus waren een stuk of 12 Japanse meisjes. Nu is het altijd moeilijk (voor ons) om hun leeftijd te schatten, maar aan hun gedrag te zien, waren ze ongeveer een jaar of 13 en hadden ze nog nooit iets bijzonders gezien. De eerste blik op de oceaan bracht al een gegil van jewelste teweeg, laat staan wat er gebeurde bij het zien van een koala* in het wild. Gelukkig zat ik naast een Engels meisje en konden we tijdens de stops af en toe ontsnappen

De stops zijn bijna te veel om op te noemen, en ik zal me daarom beperken tot de hoogtepunten (en dat is nog steeds veel!). Het deed een beetje Amerikaans aan om iedere keer de bus uitgegooid te worden met de woorden: ‘you've got three minutes to get your photo!' (oké, bij de grotere attracties hadden we tien of vijftien minuten - bij de Twelve Apostles zelfs een half uur, wauw). Het was een beetje het idee van ‘doing' Europe: 22 countries in 3 days!

De Twelve Apostles is natuurlijk het geijkte hoogtepunt. Het is na Sydney Harbour en Sydney Opera House het meest gefotografeerde plaatje in Australië - en daar heb ik maar vrolijk aan mee gedaan (ja wat moet je anders?). De kust kalft namelijk langzaam af en de wat hardere kalksteen blijft dan wat langer staan: dat zijn dus de apostelen. Gezien de naam zou je denken dat het er twaalf zijn, maar er zijn er nog maar acht over, nadat nummer negen in 2005 de geest gaf. Er zijn er overigens nooit twaalf geweest: men dacht in de jaren 50 alleen dat de naam ‘Twelve Apostles' meer toeristen zou trekken dan de oorspronkelijke naam ‘Sow and Piglets', zoals het tot dan toe heette...

Ook London Bridge is een mooie trekpleister met een nog mooier verhaal. Het was namelijk verbonden met het vaste land, totdat de brug in 1990 instortte - en twee toeristen op het geïsoleerde deel achterliet. Journalisten vlogen er natuurlijk direct met de helikopter heen om hen te interviewen, maar dat hielden het koppel af (redden mocht helaas niet van de verzekering dus ze moesten nog wat langer wachten om van de rots af te komen). Ook toen ze gered waren, konden ze niet wachten om in hun auto weg te scheuren. Wat bleek: de man had eigenlijk op z'n werk moeten zijn die dag. En de vrouw was niet zijn vrouw... En je kunt wel raden naar welk nummer we na dit bezoek mochten luisteren: juist, ‘London Bridge is falling down'.

En wat volgde er op het tragische verhaal van de schipbreuk van de Loch Ard, een Engels schip dat na 3 maanden varen eindelijk in Australië aan was gekomen, en waarvan alle opvarenden verdronken behalve Tom en Eva (allebei 18 jaar)? Inderdaad ‘My heart will go on' van Celine Dion (en de Titanic of course). Alleen is het minder romantisch: ze zijn nooit (met elkaar) getrouwd.

De Loch Ard Gorge (waar Tom en Eva aan wal spoelden) was prachtig en ik had er graag nog wat langer rondgekeken, ware het niet dat ik iets spectaculairders aan het doen was: namelijk een helikoptertochtje! Ik mocht voorin zitten en had dus perfect zicht op de kustlijn met de Apostelen (filmpje!). De gillende Japanners achterin - zeker toen de helikopterpiloot wat leuke manoeuvres uit ging halen - waren wat minder, maar het was erg gaaf. Daar kan ik aan wennen!

Toen was het tijd om binnendoor terug te rijden naar Melbourne - en dan zie je pas echt goed hoe droog het hier is. Alles is geel, terwijl het ‘normaal gesproken' heel groen zou moeten zijn. Nu is het al jaren droog, dus is dat ‘normaal gesproken' misschien niet meer zo normaal. Dat brengt me bij de bosbranden, die nog steeds rondom Melbourne woeden. Maandag ontstond er zelfs eentje op maar 25 km van waar ik woon, maar gelukkig stond de wind de andere kant op en is het vuur inmiddels weer onder controle (ik vond het wel even eng, maar Julie was absoluut niet ongerust). Maar er zijn nog een stuk of vier vuurhaarden in het noordwesten en het zuidoosten die ongecontroleerd branden, en dat terwijl vrijdag weer hele slechte weersomstandigheden worden voorspeld: 38 graden en noordenwind (uit de woestijn). Het is dus voorlopig nog niet voorbij, hoewel we in Melbourne gelukkig veilig zijn. Dus: no worries!

Groetjes
Marian

* Gezien de passie van de gids op dit punt, voel ik me toch even verplicht nog uit te leggen dat een koala een koala heet (en dus niet een koalabeer). Luister voor meer informatie naar het liedje: ‘Please don't call me a koala bear' van Don Spencer.