Mijn eerste indruk van Nieuw-Zeeland: MOOI en wat heerlijk groen!! En dus nat*: een wereld van verschil met het droge Australië. Vanuit het raampje had ik prachtig zicht op de heuvelachtige noordpunt van het zuidereiland met in de verte de besneeuwde bergpieken van het zuidereiland. Ook had ik supermooi zicht op Wellington zelf, dat tussen de heuvels aan een baai ligt. De aanvliegroute is over de baai en ik zat aan de goede kant, dus ik kon het perfect zien.

Jessie kwam me oppikken van het vliegveld; ik ken haar van het congres in Bremen vorig jaar, zij promoveert bij het Centre for Applied Crosscultural Research van Victoria University Wellington. De komende maand woon ik bij haar en haar vriend in een huisje op de hellingen vlakbij de universiteit (het is ook van de universiteit) - de uni is maar vijf minuten lopen en je hebt ook nog eens een prachtig uitzicht over Wellington en de baai!

Ik bracht mooi weer mee (verrassend!) want in tegenstelling tot de week ervoor was het de afgelopen dagen prachtig weer - wat dat betreft is het weer hier niet erg betrouwbaar en is het echt herfst aan het worden (alle rokjes en jurkjes kunnen dus weer de kast in...). Op zondag hebben we optimaal kunnen profiteren van het zonnetje omdat Jessie met een vriendin naar een Jimmy Barnes concert zou gaan en een kaartje over had. Het concert was in een wijngaard vlakbij Martinborough aan de andere kant van de Wairarapa ranges (lekker slingerende weg met prachtig uitzicht): het hele district daar staat bekend om de goede wijn dus dat hebben we natuurlijk even getest (ze hebben gelijk).

Het concert zelf begon rond een uur of vier met de meest vreselijke cabaretier die we alledrie ooit hadden gezien en twee bands als voorprogramma. Jimmy Barnes is trouwens een hele bekende Australische rocker - beetje jaren 80, Bruce Springsteen, werd mij verteld, al bleek het later meer ACDC-achtig te zijn. Stiekem vonden Jessie en ik het voorprogramma leuker: The Feelers, een Nieuw-Zeelandse rockband. Goed muziekje!

Het was trouwens wel het meest relaxte concert dat ik ooit heb meegemaakt. Stoeltjes mee, binnengesmokkeld wijntje in de hand, rustig een beetje picknicken met alle fantastische dingen die Wendy en Jessie mee hadden genomen (o.a. spinazie-pompoen quiche) en genieten van de muziek. Er waren relatief weinig mensen, dus we konden het zittend allemaal erg goed zien - totdat Jimmy natuurlijk kwam en het publiek een beetje tot leven kwam

Verder ben ik direct midden in een berg werk gevallen - mijn paper is ‘bijna klaar', maar de finishing touches kosten toch nog aardig wat tijd (vooral als Endnotes ook nog eens roet in het eten gooit!!). Het gaat overigens om het paper dat ik vorig najaar op de Workshop on Expatriation heb gepresenteerd en mogelijk gepubliceerd wordt in een special issue met alleen maar papers van die workshop. De deadline is 1 april, dus duim maar voor me dat ik dat ga halen!!

En vandaag heb ik ook mijn onderzoek gepresenteerd voor het Centrum hier, met als publiek een stuk of 20 cross-cultureel psychologen. Daar werd het vuur me na aan de schenen gelegd - goede feedback gekregen dus! Komende vrijdag ga ik mijn onderzoek bespreken met iemand die ervaring heeft met longitudinale studies (zeldzaam!) dus ik ben heel benieuwd! Genoeg te doen...

Groetjes
Marian

* Ik heb mogen kennismaken met Dehumidifyers, een essentieel apparaat in alle NZ huizen van voor de jaren 70. Die zijn namelijk gemaakt van hout met absoluut geen isolatie, en zijn dus lekker vochtig. Per dag haalt het apparaat 2 liter water uit de lucht in mijn kamer, en dan ruikt het nog steeds een beetje muf... Gelukkig is de woonkamer wat aangenamer!