Afgelopen weekend was het tijd voor een voorproefje van het Zuidereiland: de Marlborough Sounds vormen het noordelijkste puntje van het Zuidereiland: daar waar Abel Tasman na een onfortuinlijke ontmoeting met de Maori besloot het land wel Nieuw-Zeeland te noemen maar er verder niet meer terug te keren. En daar waar pas meer dan 100 jaar later Captain Cook aanlegde op zijn reizen rondom NZ om vast te stellen dat het niet nog een groot continent was om de aardbol in evenwicht te houden (zoals men toen geloofde) en het te claimen voor de Britse kroon.

De veerboot van Wellington naar Picton was een prachtige (en winderige) reis - eerst langs de kust van het Noordereiland en het laatste uur door de Sounds zelf. De Sounds zijn eigenlijk verzonken rivierdalen - steile valleien die gevormd zijn in de laatste ijstijd en vervolgens onder water verdwenen zijn toen de zeespiegel weer steeg. Zo is een van de sounds 42 km lang, maar heeft het wel 379km kustlijn met prachtige, veelal onherbergzame baaien en strandjes. Perfecte gelegenheid dus om nog een boottochtje te ondernemen. Picton ligt aan de Charlotte Sound, aan het uiteinde waarvan Cook vier keer aan heeft gelegd om vers water en voedsel in te slaan. Ship Cove is een prachtige inham met een breed strand - het is gemakkelijk voor te stellen waarom Cook daar aanmeerde, zeker als je de beboste en ontoegankelijke hellingen van de rest van de Sounds ziet.

Toch zie je in de meeste baaien wel een klein huisje met een aanlegsteiger aan de voet van de helling. Nu zijn het vaak vakantiehuizen, maar honderd jaar geleden waren er volop boerderijen in de Sounds. Stel je voor... Dat je naar het einde van de wereld emigreert (en daar al zes weken of langer over doet), vervolgens goedkoop land huurt op een van die onherbergzame eilanden waar je met veel pijn en moeite het bos moet wegkappen en -branden. En dan moet je ook nog eens uren roeien voordat je in een stadje bent! Indrukwekkend...

De anderhalve dag in Nelson was minder bijzonder. Hoewel iedereen er lovend over is, blijkt Nelson anderhalf uur van de uitvalsbasis voor het Abel Tasmanpark te liggen en was het dus niet zo gemakkelijk om een tochtje daarnaar toe te ondernemen als ik dacht. In plaats daarvan heb ik een fiets gehuurd en een stuk van de Maitai rivier gezien, mooie Japanse tuinen en natuurlijk Nelson zelf. Gelukkig deed Nelson maandag ondanks slechte voorspellingen zijn naam als sunshine capital of NZ eer aan. Gisteren was het echter helemaal grijs en regenachtig - een goed moment voor het provinciale museum. Best leuk, maar Taupo staat nog steeds bovenaan mijn lijstje van favoriete plekken!

Groetjes
Marian