De afgelopen vier weken heb ik aardig wat tijd in Windy Welly doorgebracht - zoals de Wellingtonians hun stad noemen. Daar hebben ze helemaal gelijk in, want het is hier inderdaad erg winderig!! Zo winderig zelfs dat je, als het echt tekeer gaat, moet oppassen dat je niet de weg opgeblazen wordt als je bij een stoplicht staat te wachten (daar gebeuren wel eens ongelukken mee...). Wellington ligt weggestopt tussen een heleboel heuvels - eigenlijk is er niet echt veel ruimte en dat zie je duidelijk aan alle huizen die op de hellingen geplakt zijn. Overal zijn trappetjes en interessante houten constructies voor parkeerplaatsen etc.

De universiteit ligt op de heuvel boven de stad - sommige mensen hebben dus prachtig uitzicht vanuit hun kantoor! Ik had de eerste twee weken helemaal geen uitzicht, omdat ik in Das Stille Lab mijn werkplek had ingericht. Ik had keus tussen het ‘gewone' lab (waar echter een overleg plaatsvond toen ik daar voor het eerst een kijkje nam) en het stille lab: een raamloze ruimte waar Marieke* en Vivian hun werkplek hadden en waar ik ook nog wel bij kon. Heel gezellig, maar ik had het op een gegeven moment wel gehad met de hitte (goed voor de concentratie ahum...) en het gebrek aan uitzicht en daglicht. De laatste twee weken dus toch maar verhuisd naar het ‘gewone' lab, daar werd ik een stuk vrolijker van

Grappig is trouwens hoe 'druk' iedereen het hier heeft, terwijl niemand voor tien uur, half elf op de uni is, lunches heel belangrijk zijn en Jessie bijvoorbeeld niet alleen op vrijdagochtend half tien naar yoga gaat, maar ook op maandagmiddag om 16.00 celloles heeft. De eerste keer dat we met een groep gingen lunchen, moest eerst iedereen één voor één een tupperwarebakje in de magnetron verwarmen. Zat ik daar met mijn twee lekker Nederlandse boterhammen met kaas

Behalve het werken aan mijn paper heb ik ook nog een aantal afspraken gehad om specifiek over mijn onderzoek te praten. De afspraak met de man die gespecialiseerd is in longtidunaal onderzoek was super: hij kon niet alleen in een paar seconden mijn vragen beantwoorden, maar had ook nog een aantal goede ideeën voor verdere analyses. Helaas was hij vergeten dat hij zelf twee weken naar de US vertrok, waardoor onze tweede afspraak in het water viel... Erg jammer!

Verder ook nog een presentatie bijgewoond van Ken Cushner, die de Culture General Assimilator heeft opgezet - en daarna met hem en vijf anderen van het centrum uit eten geweest bij een restaurant met lekker eten maar met de slechtse service ooit. Het begon al bij de voorgerechten en het werd er naarmate de avond vorderde niet beter op. Het nagerecht hebben we maar afgezegd toen de andere serveerster een half uur na de bestelling kwam vragen wat we wilden bestellen. En vervolgens duurde het nog drie kwartier voordat we de rekening hadden! Het is wel een goede manier om het ijs te breken - al snel hadden we het erg gezellig met z'n allen!

Na nog wat toeristische uitstapjes in Wellington zelf (The Beehive, Te Papa, Wellington Museum of City & Sea) ga ik vandaag alvast Pasen vieren met een paasbrunch bij de ouders van Simon (inclusief eieren blazen en schilderen). Ze wonen aan de andere kant van de baai en het wordt zonnig (maar koud), dus een mooie afsluiting van mijn reis!

Want dit was alweer het einde van mijn hele trip: morgen vlieg ik via Sydney (8 uur overstap!!), Singapore en Londen naar Amsterdam om daar na een reis van 35 uur op Paaszondag aan te komen. Een week later zal ik m'n gezicht weer in Nijmegen laten zien - dus tot snel!

Groetjes
Marian

* Marieke is een Kiwi, maar haar ouders zijn Nederlands en hebben elkaar in Nijmegen ontmoet - vandaar Marieke