Het is even geleden, maar het leek me leuk om met deze reis dit blog weer te doen herleven. Dus hier komt ie!

En de bestemming is Hawaii! Jullie mogen één keer raden waar ik dit aan te danken heb – juist, een congres. Het is het jaarlijkse congres van de Western Academy of Management (WAM), dat elk jaar in een van de westelijke staten van de VS plaatsvindt. En dit jaar zijn ze wel heel erg westelijk gegaan. Dat vond ik niet zo heel erg. Ik werk mee aan een project met mijn baas en twee anderen die beiden in Californie zitten. Vandaar dat het WAM congres een mooie gelegenheid is om elkaar te spreken… Maar ik ga het verder natuurlijk niet over werk hebben.

Hyde Park

Het enige nadeel van Hawaii is dat het een klein beetje ver weg is. Het is de meest geisoleerde eilandketen ter wereld. En dus ook heel erg ver vliegen. Zo ver, dat als ik nog ‘dezelfde’ avond in Hawaii aan wilde komen (ze lopen 11 uur achter), ik ’s ochtend onmogelijk op tijd in Kopenhagen op het vliegveld kon zijn. Zo werd het idee van een tussenstop in Londen geboren – maakt de reis een stuk dragelijker, en kon ik mooi met een collega afspreken. Praat wat gemakkelijker dan via Skype. Alhoewel, het rustige cafe bij het station Liverpool Street was verdwenen dus we kwamen bij het veel te populaire (en luidruchtige) alternatief terecht. Erg mooi gebouw, daar niet van, maar het is ook weer een hele andere ervaring om het over onderzoek te hebben terwijl de rest van Londen aan z’n vrijdagmiddag borrel begonnen is. Veel tijd had ik verder niet in Londen, maar wel genoeg om ‘s middags een paar uurtjes in Hyde Park te vertoeven in het mooie lenteweer dat ook in Nederland langs is geweest, heb ik me laten vertellen. Er stond wel een beetje een Deens windje, maar heerlijk om even langs de Serpentine te lopen – en ook de fontein ter ere van Princess Diana was een mooie plek om te zijn. Eigenlijk is het niet een echte fontein maar twee stromen in de vorm van een ovaal, de ene stroomt gladjes naar beneden, de ander komt meer obstakels tegen – als uitdrukking van de twee kanten van haar leven.

Mindful het vliegtuig in

En toen was het tijd om naar Hawaii te vliegen. Van Londen naar Los Angeles is het ongeveer 11 uur vliegtijd, dan in twee uur tijd door de douane en dan nog eens zes uur naar Lihue. Ik zou diezelfde avond Hawaiiaanse tijd om 22.00 aankomen en mooi direct m’n bed induiken in een AirBnB vlakbij het vliegveld. Dat liep helaas wat anders. Na een ongelooflijk productieve vlucht naar LA (moet ik vaker doen), stapte ik dan ook opgewekt uit het vliegtuig. En toen stond daar iemand met een bordje ‘Lihue’. Mijn eerste gedachte was dat ik een ticket zou krijgen om sneller door de douane te kunnen (die eindeloze rijen in de VS…) maar dat was iets te optimistisch gedacht. Nee, mijn vlucht was VIJF uur uitgesteld! Je denkt het dan nog even verkeerd gehoord te hebben, maar nee, het was toch echt waar. Ze hadden geen vliegtuig – om de een of andere reden (die ik best zou willen weten!). Dat was op z’n zachtst gezegd jammer…* Maar goed, door heel goed mindful te zijn (ahum), vlogen de uren om, en arriveerde ik alsnog op Hawaii – alleen dan wel om 4 uur ’s nachts.

Aloha!

Maar goed, dan ben je wel op Hawaii!! Kauai, om precies te zijn. Dat verzacht de pijn dan wel weer, moet ik zeggen. Nu ben ik klaar om het eiland te verkennen – voordat het congres donderdag begint…

Foto’s volgen later!

* Jammer nr. 2 was het antwoord van de vrouw van American Airlines over of je compensatie krijgt voor de vertraging (kreeg immers vorig jaar 600 euro terug van KLM voor de 24 uur vertraging in Amsterdam!): “Nee, Amerika is wat dat betreft héél anders dan Europa…”