De tweede week was ik op The Big Island, oftewel Hawaii zelf. Dit is het ‘nieuwste’ eiland van de archipel en met recht het koninkrijk van Pele, de Hawaiiaanse godin van het vuur, te noemen. Volgens de legenden is zij degenen die de eilanden geschapen heeft, en ze heeft haar thuis in Halema’uma’u krater van Kilauea – een van de meest actieve vulkanen ter wereld. Veel gezien en gedaan, dus bereid je voor op een lang blog!

The road to Mangolay
Via AirBnB had ik een fantastische plek gevonden voor de acht nachten die ik op het eiland verbleef. De host was zelf architect, en had middenin the jungle een eigen paradijsje gebouwd, dat ze Mangolay hadden genoemd. Ik zat in het guesthouse, met m’n eigen veranda met uitzicht op het zwembad en de weelderige tuin vol met bamboe en mangobomen, en overal mooie en interessante Aziatische kunst. Het was echt een prachtige, rustgevende plek. Maar, zoals een wijs man ooit zei, elk voordeel heb z’n nadeel (of andersom), en in dit geval was dat het feit dat ik niet kon koken (en dus een overkill aan wraps en salades heb gemaakt) en dat het huis echt in the middle of nowhere lag – aan het eind van een onverharde weg vol met enorme kuilen en met een hek dat je elke keer achter jezelf dicht moest doen. Waar de locals er gewoon in een paar minuten overheen spuiten, was het voor mij met mijn arme huurautootje een goede stuuroefening…

De Halema’uma’u krater
Als een magneet werd ik natuurlijk naar de vulkaan getrokken – daarom was ik immers naar The Big Island gekomen. En dat was machtig mooi. De eerste dag ben ik bij de grootste krater gebleven, de Halema’uma’u krater, het thuis van Pele. Hoewel Mark Twain die in 1866 de vulkaan bezocht het had over “…circles and serpents and streaks of lightning all twined and wreathed and tied together…” was het allemaal wat minder spectaculair dan je misschien verwacht op basis van wat we allemaal wel eens op tv hebben gezien. Schildvulkanen – zoals die op Hawaii – hebben namelijk nauwelijks uitbarstingen zoals we die wel kennen van Mount St Helens of de Vesuvius. Niettemin was het echtindrukwekkend om het uitzonderlijke landschap te zien: dat stomende gat in de berg, met de enorme krater en allerlei stoompluimen eromheen...

Wandelen door een krater
Een zij-krater van Halema’uma’u, de Kilauea Iki, was wel toegankelijk en daar heb ik een wandeling door gemaakt. Dat was echt fantastisch! Je loopt eigenlijk op ‘ijs’, want onder je voeten zit gewoon hete magma. Het lavalandschap is echt prachtig – een heel deel van de bodem is gewoon vlak, maar er zijn ook plekken waar enorme plakke zwarte lava-steen schots en scheef door elkaar liggen. Met hier en daar een struikje dat z’n best doet het te overleven. Stiekem is het toch best een beetje spannend om door de krater van een actieve vulkaan te wandelen. Iets meer dan 50 jaar geleden was er hier nog een uitbarsting waarbij de hele kraterbodem vol met hete lava kwam te staan. Nu stoomt alleen de plek waar de lava eruit kwam nog een beetje – ook leuk om even te zien en te voelen (sauna!). Gelukkig is deze vulkaan een van de best gemonitorde ter wereld, dus als er iets verandert, zijn ze er als de kippen bij. Zoals in 1982 toen ’s ochtends de bodem van de Halema’uma’u krater ineens alarmerend steeg. In allerijl zijn toen de wandelaars van het pad in de krater afgehaald – en net op tijd, want rond lunchtijd spoot de lava eruit! Het kan dus zomaar ineens veranderen…

Lava aan je deur
De Kilauea vulkaan heeft nog een andere actieve opening, van waaruit lava stroomt naar het deel van het eiland waar ik was. Die lava stroomt sinds vorig jaar zomer, en is precies toen ik aankwam ermee opgehouden, tot de grote opluchting van de lokale bevolking. De lava was het dorpje Pahoa, waar ik vlakbij zat, namelijk heel dicht genaderd en zelfs een deel van een begraafplaats overgelopen. Door Pahoa loopt ook de enige weg die toegang geeft tot het hele district Puna, met 10.000 inwoners. Het is natuurlijk een deel van het leven op dat deel van het eiland – er zijn al vaker hele dorpen weggevaagd door de lava (gelukkig vloeit de lava redelijk langzaam dus ze zien het wel aankomen, zozeer zelfs dat ze een keer een kerk hebben kunnen redden door ‘m te verplaatsen). Ook stroomt de lava soms over wegen heen, en dan moeten er andere routes worden gevonden. Maar kun je je het voorstellen, dat er ineens roodgloeiende lava van de berg af komt rollen, recht op je huis af? Niks aan te doen…

Zeemeerminnen en zee-schildpadden
De andere attractie in het deel waar ik zat, was de wilde kust van zwarte lava. Mijn hosts hadden een paar goede tips die niet in de reisgidsen staan, zoals de Mermaid Pools. Je moet er dan ook 20 minuten voor door de jungle hobbelen over een onverharde weg, en niet te bang aangelegd zijn. Mijn host zei namelijk met een twinkeling in zijn ogen: ‘Ja, de meeste mensen vinden het niet zo’n fijne plek, want daar zijn heel veel native Hawaiians begraven.’ Net als in Zuid-Amerika ging dat niet zo goed toen er contact ontstond met de Westerse wereld en ziekten als de mazelen huishielden… Maar goed, als je er eenmaalbent, dan heb je ook wat. Twee natuurlijk gevormde poelen in de zwarte lava-steen, met glashelder water waardoor je de gestreepte visjes goed kon zien zwemmen. En de ruwe oceaan – want die is allesbehalve rustig in Hawaii – met enorme golven die op de rotsen beukten, over de poelen heen sloegen, en de mooiste waterfonteinen tevoorschijn toverden. Daar kan ik lang naar kijken. Ondertussen keek ik ook maar steeds uit naar een zeeschildpad, want die wilde ik nu echt graag een keer zien. Geluk had ik pas de allerlaatste dag, toen ik op de terugweg naar het vliegveld langs een zwart lavastrand reed dat bekend staat als rustplek van zeeschildpadden. Daar lagen er inderdaad een stuk of vijf. Fantastisch!

PS Vergeet niet de foto’s van de vakantie te bekijken – die zijn inmiddels ook toegevoegd!