Twee weken geleden had ik de eer om uitgenodigd te worden voor de zilveren bruiloft van Helle – mijn voormalige buurvrouw op werk – en haar man Frank. En dat was een hele (Deense) ervaring!!

35 man om 7.00 op je stoep…
Het begon op de trouwdag zelf, waar het de gewoonte is om om 7 uur ’s ochtends het echtpaar te ‘verrassen’ en ze te feliciteren. Dit was dus een doordeweekse woensdag, en daar stonden we dan, met 35 man op de oprit, in de stromende regen, te wachten tot het 7.00 was en we mochten gaan zingen (compleet met twee trompetteraars die de melodie aangaven – zoals gebruikelijk kregen we een foldertje met daarop de zangteksten)*. De deur ging open, en daar stonden ze dan, in hun mooiste kleren, ongelooflijk verrast natuurlijk (not). Gelukkig werden we uitgenodigd voor een lekker ontbijtje – toevallig hadden ze net de tafel gedekt voor 35 man…

Op de rode loper
Die zaterdag mochten Søren en ik op de rode loper, net als alle andere gasten. En hoewel ik een Deen aan mijn zijde had, was het toch een hele uitdaging om de culturele codes te ‘lezen’. Zo stond ik daar met mijn cadeautje veilig verborgen in mijn tas. Maar ik zag niemand cadeaus overhandigen, en zo’n moment met zowel Helle als Frank was er ook niet echt – ze stonden niet bij elkaar om iedereen te begroeten. Volgens Søren moest ik het cadeau gewoon op de cadeautafel erbij leggen en dat was het. Maar dat vond ik best wel vreemd – in Nederland hoort er een geef-moment bij, al pak je het cadeau alsnog later uit. Na veel vijven en zessen toch maar stiekem het cadeau op de tafel erbij gesmokkeld, en dat bleek inderdaad de juiste aanpak. Het werd later op de avond netjes uitgepakt door het bruidspaar, die erna naar ons toekwamen om ons te bedanken. Phew. Ja, interculturele communicatie is nog niet zo gemakkelijk!!

Tienduizend maal “skål”
Toen volgde een driegangenmenu dat uitgesmeerd werd over minimaal vijf uur, met allerlei grappige en ontroerende speeches van zo ongeveer iedereen in de zaal. En als je de Denen een beetje kent, dan weet je dat ze van lichaamsbeweging/alcohol houden – tijdens elke speech werd er wel een paar keer (plechtig) geproost. En daarvoor sta je natuurlijk op! Tot dusver geen verrassingen. Tot de bruidegom opstond en even naar buiten ging om een sigaretje te roken. Prompt kwam er een run op de bruid op gang door alle mannen in de zaal – blijkbaar de ‘laatste’ kans om de bruid te kussen (tot er weer een bruiloft gevierd wordt, denk ik dan). En andersom – toen de bruid haar hielen lichtte, was het voor ons de tijd om de bruidegom nog even snel te zoenen!

Tik tik tik – knip knip knip
En dat was niet de enige keer dat ik met grote ogen zat te kijken naar wat er nu eigenlijk allemaal gebeurde. Het was blijkbaar allemaal heel normaal, maar ik vond het toch vrij bijzonder dat op een gegeven moment iedereen op het bord ging tikken en dat het bruidspaar vervolgens op de stoelen klom om daar een zoen uit te wisselen. En er weer even snel af mochten om hetzelfde onder de tafel te doen, aangezien iedereen met de voeten op de grond stampte. Dit gebeurde deze avond maar één keer, maar op een echte bruiloft (en geen zilveren), hebben de gasten er schijnbaar veel lol in om het bruidspaar wat extra lichaamsbeweging te geven… Het klapstuk kwam aan het eind van het diner, toen het bruidspaar een dansje ging maken en de gasten al klappend steeds dichterbij kwamen om de bruidegom voetje te lichten, z’n schoenen uit te trekken, en de tenen van z’n sokken af te knippen!!!! Blijkbaar is dat DE remedie tegen vreemdgaan – in die goede ouwe tijd hadden de Denen maar één paar sokken, dus dan was het vrij duidelijk of iemand getrouwd was of niet. Overigens kun je, om zeker te weten dat er goed geknipt wordt, zelfs sokken kopen met een stippellijntje!!

Het hot-dog-ophoepelmoment
En dan op een gegeven moment, na het vele uren tafelen en alle sokken-opwinding, is er koffie en thee (we zitten nu al ruim na middernacht), en je kent het wel, je begint wat in te kakken en je bent er eigenlijk wel een beetje klaar mee… Maar iedereen bleef netjes zitten, alsof er nog ergens op gewacht werd. En jawel, rond 1.30 werden er hot dogs geserveerd, het traditionele Deense maal om je gasten mee naar huis te sturen. Ik moet eerlijk bekennen dat dat toch eigenlijk helemaal geen slecht idee was… Het was een mooie avond!

* Even terzijde, een Deen vertelde me laatst dat zingen een soort verzetsdaad was tijdens de Tweede Wereldoorlog – dat men samen kwam op pleinen en oud Deense liederen ging zingen. Dat verklaart het alomtegenwoordige zingen wat meer… Zelfs bij het Rode Kruis zingen ze oud-Deense liedjes met de Syrische vluchtelingen.